KRÓLOWA ZBRODNI Andrew WILSON - recenzja niebawem!

Popatrzcie, jaka książka ukazała się w księgarniach! 

Agatha Christie jako bohaterka książki! 

Tego jeszcze nie było! 

"Londyn, grudzień r. 1926. Agatha Christie, przyjechawszy do miasta na spotkanie ze swoim agentem literackim, stoi na peronie dworca poganiającego w ponurych rozmyślaniach wywołanych romansem jej męża. Nagle czuje lekkie pchnięcie w plecy i traci równowagę. Już ma upaść na tory, gdy w ostatniej chwili ktoś przytrzymuje ją mocno, ratując przed nadjeżdżającym pociągiem. Tak rozpoczyna się sekwencja przerażających wydarzeń. Wybacz pisarki okazują się podstępnie szantażystą i manipulatorem. Agatha musi się zapełnić inteligencję i pomysłowości, chcąc przechytrzyć przeciwnika, zmęczę ją, wykorzystując swój geniusz do popełnienia morderstwa. "[link]

Królowa zbrodni
Andrew Wilson
Tłumaczenie: Magda Białoń-Chalecka

Wydawnictwo: Bukowy Las
tytuł oryginału  A Talent for Murder
data wydania  13 września 2012
ISBN  9788380740693
liczba stron 304

Opowiem wszystko, ale tylko panu i tylko raz – oznajmiłam zdecydowanie. – Później nie będziemy o tym już nigdy rozmawiać, rozumie pan? Nigdy. 

Londyn, grudzień roku 1926. Agatha Christie, przyjechawszy do miasta na spotkanie ze swoim agentem literackim, stoi na peronie dworca pogrążona w ponurych rozmyślaniach wywołanych romansem jej męża. Nagle czuje lekkie pchnięcie w plecy i traci równowagę. Już ma upaść na tory, gdy w ostatniej chwili ktoś przytrzymuje ją mocno, ratując przed nadjeżdżającym pociągiem. Tak rozpoczyna się sekwencja przerażających wydarzeń. Wybawca pisarki okazuje się podstępnym szantażystą i manipulatorem. Agatha musi użyć całej swojej inteligencji i pomysłowości, chcąc przechytrzyć przeciwnika, który zmusza ją, by wykorzystała swój geniusz do popełnienia morderstwa. [link]

Zapraszamy na TRAILER 

Przeczytaj FRAGMENT TUTAJ

Vera Rossakoff, rosyjska hrabina

Hrabina (Kika Markham) i Poirot spędzili kilka chwil razem, choćby na pikniku, takim jak ten. Ta scena została dodana do telewizyjnej adaptacji opowiadania „Podwójny ślad”.

"Przy pobliskim stoliku siedziała kobieta o bujnych, obfitych kształtach, z grzywą farbowanych na rudo włosów, zwieńczonych niewielkim czarnym toczkiem, do którego przyczepiony był co najmniej pułk maleńkich, jaskrawo upierzonych ptaszków, mieniących się połyskliwie. Kobieta odwróciła głowę i przez chwilę jej oczy spoczywały obojętnie na Poirocie. Nagle zamrugała gwałtownie powiekami i szeroko rozchyliła szkarłatne wargi. Zerwała się z miejsca i całkowicie ignorując towarzysza przy stoliku, ruszyła ku Poirotowi z całą impulsywnością rosyjskiej natury. Prezentowała się niczym galeon z pełnym ożaglowaniem."[1]

Herkules Poirot i Vera Rossakoff (Kika Markham)

Panie i Panowie! Oto hrabina Vera Rossakoff, jedyna kobieta w życiu Herkulesa Poirot! Hasting mówił o niej również "tajfun w damskiej postaci". 

Orla Brady, jako Vera Rossakoff, w adaptacji telewizyjnej Dwanaście prac Herculesa (2013). Film łączy kilka opowiadań w jednym odcinku, w tym „Pojmanie Cerbera”. W adaptacji, hrabina nie ma syna; jej córka jest psychologiem (w opowiadaniu jest to osoba podająca się za narzeczoną syna) 

Po raz pierwszy (chronologicznie, jeśli chodzi o życie Poirota), Vera Rossakoff pojawia się w opowiadaniu "Podwójny dowód" [lub Podwójny ślad] z tomu "Wczesne sprawy Poirota [w grudniu 1923 roku, w "The Sketch"]. 

Kika Markham 

"Bez najmniejszego ostrzeżenia drzwi stanęły otworem i w naszą prywatność wdarła się trąba powietrzna w ludzkiej postaci, niosąca na sobie sobolowe okrycie (dzień był zimny, jak może być zimny tylko czerwcowy dzień w Anglii) oraz kapelusz obficie okryty szczątkami zaszlachtowanych rybołowów.Hrabina Vera Rossakoff była osobowością cokolwiek niepokojącą. 

(...)

- Co za kobieta! - wykrzyknąłem. - I jakie futro- A, futro chyba prawdziwe. Czy fałszywa hrabina może nosić prawdziwe futro? To taki mój żarcik, Hastings... Nie, to prawdziwa Rosjanka, tak sobie plotę."[2]

Kika Markham jako hrabina

Kika Markham jako hrabina

Vera Rosstkoff była, podobnie jak Poirot, uchodźcą. Twierdziła, że jest hrabiną, ale ten fakt nigdy nie został potwierdzony. Wystąpiła tylko w trzech książkach, ale zrobiła na małym Belgu ogromne wrażenie. 

Po raz pierwszy, spotkali się podczas sprawy związanej z kradzieżą biżuterii, w opowiadaniu "Podwójny dowód" [lub Podwójny ślad] z tomu "Wczesne sprawy Poirota. Książka ta została wydana w 1974 roku i opowiada o pierwszych latach kariery Herkulesa, ale zawarte w niej opowiadanie były publikowane w gazecie "The Sketch", przy czym "Podwójny dowód" w grudniu 1923 roku [za Curran John, „Sekretne zapiski Agathy Christie”, tłum. Długajczyk Beata, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2010, s. 423]

Kilka lat później, Poirot spotkał ją w "Wielkiej Czwórce" [1947]. Pod pseudonimem Inez Veroneau, hrabina była sekretarką słynnej chemiczki, pani Oliwier. Tym razem, hrabina była matką syna.

Czy to Verę Rossakoff miał na myśli Poirot, gdy w finale "Wielkiej Czwórki" wypowiedział te słowa?

"Tak, przyjacielu, razem stawiliśmy czoło Wielkiej Czwórce i pokonaliśmy ją. Będziesz mógł wreszcie wrócić do swojej uroczej żony, a ja wycofam się z życia zawodowego. To była największa sprawa w moim życiu. Tak, czas odpocząć. Chyba zajmę się hodowlą dyń! Niewykluczone też, że wreszcie się ożenię i zacznę prowadzić spokojne, uporządkowane życie!Po tych słowach roześmiał się serdecznie, chociaż z lekkim zażenowaniem. Mamnadzieję… Niscy mężczyźni miewają upodobanie do pełnych życia kobiet.— Ożenię się i zacznę prowadzić spokojne życie — powtórzył Poirot. — Kto wie?"[3]

Podwójny dowód / Podwójny ślad, w adaptacji filmowej z 1991 roku Verę zagrała
Kika Markham.

Po raz trzeci, Poirot spotkał hrabinę Rossakoff.... no właśnie, gdzie? Według opublikowanej w 1948 roku wersji "Pojmania Cerbera", w Londynie na stacji metra Piccadilly Circus. 

"Nie wierząc własnym oczom, zobaczył naprzeciwko siebie, na schodach jadących w dół, wizję dawno minionej przeszłości: kobietę o bujnych, obfitych kształtach. Jej grzywę farbowanych na rudo włosów przykrywał cienki słomkowy kapelusz, do którego przyczepiony był co najmniej pułk małych, jaskrawo upierzonych ptaszków. Z ramion spływało jej egzotycznie wyglądające futro.Purpurowe usta miała szeroko otwarte, a jej pełny głos o cudzoziemskim akcencierozbrzmiewał tubalnie. Miała krzepkie płuca.-         Tak! - wrzasnęła. - Ależ tak! Mon cher Hercule Poirot! Musimy się znowu spotkać! Ja nalegam!Lecz nawet przeznaczenie nie jest tak nieubłagane, jak schody ruchome poruszającesię w przeciwnych kierunkach. Nieuchronne, bezlitosne. Herkules Poirot wznosił się w górę, podczas gdy hrabina Vera Rossakoff opadała w dół.Przekręcając się na bok i przechylając nad poręczą, detektyw; zawołał z rozpaczą:- Chere madame, gdzie mogę panią znaleźć?Z dołu dobiegła go jej cicha odpowiedź. Była nieoczekiwana, a jednak w tej chwiliwydawała się dziwnie na miejscu.- W piekle..."[4]

Kika Markham, jako Vera Rossakoff

W wersji niepublikowanej, znalezionej przez Johna Currana w notatkach Agathy Christie, w kawiarni, na tarasie z widokiem na Jezioro Genewskie. 

W obu wersjach "Pojmania Cerbera",  Vera Rossakoff ma syna, a Hastings tak samo stwierdza:

"Nieszczęście małych pedantycznych mężczyzn polega na tym, że pociągają ich duże, obfite w kształtach kobiety. Poirotowi nigdy nie udało się otrząsnąć z fatalnejfascynacji hrabiną."

Kika Markham, jako Vera Rossakoff

W Wersji "Pojmania cerbera" z 1948 roku, po zejściu do "Piekła" Poirot wita się z hrabiną świadom, że od ostatniego ich spotkania minęło dwadzieścia lat. 

"Nie siląc się na złośliwość, można by określić hrabinę Rossakoff jako ruinę. Ale przynajmniej była ruiną imponującą. Jej bujne kształty, jej pełnokrwista radość życia były takie same jak kiedyś, no i jak nikt inny potrafiła łechtać męską próżność."[5]

Niestety, dla czytelników oraz samego Herkulesa Poirot, to był ostatni raz, kiedy widział się z hrabiną Verą Rossakoff. 

-----------
[1] Opowiadanie "Pojmanie Cerbera" w Curran John, „Sekretne zapiski Agathy Christie”, tłum. Długajczyk Beata, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2010, s. 422
[2] Opowiadanie "Podwójny dowód" w Christie Agatha, "Wczesne sprawy Poirota", Wydawnictwo Dolnośląskie, 2013
[3] Christie Agatha "Wielka Czwórka", przeł. Jolanta Bartosik, wyd. Prószyński i S-ka, 2001
[4]  Opowiadanie "Pojmanie Cerbera" w Christie Agatha "Dwanaście prac Herkulesa"
[5] tamże

Kalendarium Very Rossakoff, opracowane przez Agathę Christie:

·                    1925 Spotyka Herkulesa Poirot.

·                    1926 Po raz kolejny spotyka Herkulesa Poirot. Tym razem detektyw demaskuje członków Wielkiej Czwórki.

·                    1947 Jest właścicielką nocnego klubu "Piekło". Po raz ostatni spotyka Herkulesa Poirot. 

Film:

• Tylko raz Vera Rossakoff pojawiła się w dużym ekranie - w 2001 roku w filmie Morderstwo w Orient Expressie. W rolę Rossakoff wcieliła się Tasha de Vasconcelos, w detektywa Poirot - Alfred Molina.

W serialu tv "Poirot:Podwójny trop"1991 jedną z głównych bohaterek jest Vera Rossakoff (Kika Markham) [link], a w 2013 Orla Brady, "Dwanaście prac Herkulesa".  

Pojmanie Cerbera - dwunasta praca Herkulesa

Cerber (Grafika pochodzi STĄD. Nie mogłam się jej oprzeć.)

Cerber to mityczny pies o trzech głowach, który pilnował wejścia  do krainy zmarłych, czyli Hadesu. W swoim dwunastym zadaniu walczył z nim Herakles, a w dwunastym opowiadaniu - Herkules Poirot.

Do niedawna znaliśmy tylko, napisaną z dużym opóźnieniem, wersję opowiadania, w którym rolę mitycznego Hadesu pełni lokal rozrywkowy w podziemiach, zaś Cerber jest psem - strażnikiem. Natomiast opowiadanie pierwotne, to, którego Edmund Cork nie odważył się opublikować w magazynie The Strand, wyraźnie nawiązuje do osoby Adolfa Hitlera. 

Pojawia się pytanie, dlaczego pierwsza wersja nie znalazła się w wydaniu Penguina w 1953 roku, przecież było już po wojnie, a opowiadanie zawiera to, co najlepsze: tajemnicę, rosyjską femme fatale, szalonego tyrana i zamach, który wstrząsa światem. Lektura opowiadania wyjaśnia nam wszystko, również tę zagadkę. 

Oba opowiadanie łączy nawiązanie do Cerbera, postaci, w tym hrabiny Rossakoff oraz niektóre fragmenty tekstu. Jeden z nich, dotyczący właśnie hrabiny, zacytuję w następnym, poświęconym jej osobie, wpisie. 

Zapraszam!

Pojmanie Cerbera - odnalezienie opowiadania

Ilustracja: David Young

Dnia 28 sierpnia 2009 roku, Daily Mail z dumą oznajmiło, że po 60 latach odnalazło się, zaginione, a napisane w przededniu II Wojny Światowej, opowiadanie Agathy Christie "Pojmanie Cerbera". Polscy czytelnicy mogą się również z nim zapoznać, ponieważ zostało opublikowane w wydanej przez Wydawnictwo Dolnośląskie w 2010 roku książce Johna Currana "Sekretne zapiski Agathy Christie".     
Opowiadanie było ukryte przed światem pośród odręcznych notatek Agathy, których analizą zajął się Curran. 

Daily Mail twierdzi, że to opowiadanie jest niezwykłe jak na twórczość Agathy, ponieważ zawiera polityczne aluzje i komentarze. Prawdopodobnie z tego powodu, nie było wcześniej publikowane.  Agatha Christie zaplanowała dla Poirota Prace, które w formie opowiadań ukazywały się w magazynie "The Strand". 

"8 września 1947 roku Collins Crime Club wydał "Dwanaście prac Herkulesa" ze wstępem, w którym autorka tłumaczyła, skąd się wziął pomysł, aby detektyw zajął się wyjaśnieniem tak niezwykłych tajemnic, natomiast brak dwunastej pracy w "The Strand" wciąż pozostawał zagadką. (...) We wstępie do wydania Penguina z 1953 rooku pisarka tak wspomniała okoliczności powstania dwunastej Pracy ....: "Pojmanie Cerbera przyprawiło mnie o prawdziwą rozpacz." Wyznała też, ze odłożyła je na całe sześć miesięcy."[1]

Według Currana głównym powodem, dla którego to opowiadanie nie zostało opublikowane, była sytuacja międzynarodowa. 

The Strand rozpoczął drukowanie Dwunastu prac Herkulesa w listopadzie 1939 roku i zakończył we wrześniu 1940 roku. Edmund Cork, już po opublikowaniu trzech opowiadań "zawiadomił autorkę, że jego zdaniem, gazeta nie opublikuje dwunastej Pracy i sugerował napisanie nowej wersji do ewentualnego wydania książkowego. (...)  Agatha wystąpiła o zwrot "historii Cerbera" w celu "przerobienia jej na nową". Tę poprawioną wersję złożyła w wydawnictwie dopiero 23 stycznia 1947 (a więc w roku ukazania się całego tomu). " [2]

Na refleksje o samym opowiadaniu, zapraszam za kilka dni, w kolejnym wpisie. 

[1] Curran John, „Sekretne zapiski Agathy Christie”, tłum. Długajczyk Beata, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2010, s. 413
[2] tamże, s. 414

Informacja oraz ilustracja pochodzą z Daily Mail oraz książki Curran John, „Sekretne zapiski Agathy Christie”, tłum. Długajczyk Beata, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2010.

WRZESIEŃ Z AGATHĄ CHRISTIE po raz trzeci!

Po raz trzeci zapraszamy do udziału w wyzwaniu czytelniczym, z okazji rocznicy urodzin Agathy Christie

(15 września 1890 roku w Torquay).

Wrzesień z Agathą Christie

Wyzwanie trwa od 1-30 września 2017 roku, czyli jeden miesiąc i polega na:

• Przeczytaniu minimum jednej książki Agathy Christie we wrześniu (nie musi to być kryminał), wydanej przez Wydawnictwo Dolnośląskie.
• Napisaniu recenzji i umieszczeniu jej we wrześniu, na swoim blogu (oraz opatrzenie banerkiem wyzwaniowym).
• Wklejeniem linka do swojej recenzji pod tym postem.
• Wyrażeniu zgody na opublikowanie recenzji, która brała udział w wyzwaniu, w późniejszym czasie, na blogu Na tropie Agathy jako gość – nick (recenzja będzie opublikowana na blogu Na tropie Agathy wraz z podaniem linka do bloga, z którego pochodzi oraz, na życzenie, ze wstawieniem blogowego banerka autora wpisu).
• Umieszczeniu banerka wyzwaniowego na swoim blogu.
• Udział w wyzwaniu mogą wziąć tylko osoby, które posiadają blogi lub publikują recenzje w serwisie BiblioNETka. Z wyzwania nie wykluczamy członków bloga Na tropie Agathy, które mogą same wstawić wersję roboczą posta z recenzją, jednak muszą zgłosić link do recenzji umieszczonej na swoim blogu, pod tym postem.
• Kontakt na-tropie-agathy@wp.pl

Chętnych proszę o zgłaszanie się pod tym postem.

Pośród uczestników wyzwania rozlosowane zostaną nagrody: 
Cztery książki obyczajowe autorstwa Królowej Kryminału 
Agathy Christie

Zapraszamy!